وقتی بناهای قدیمی دغدغه یك عكاس می شود؛
لذت زندگی در خانه های قدیمی ایرانی
به گزارش تور و گردشگری حس نوستالژی زندگی در خانه های باصفای قدیمی برای همه ایرانیان مشترك است؛ خانه هایی كه رفته رفته آپارتمان و برجها جای آنها را می گیرند و اگر دیر به دادشان برسیم، دیگر معماری ایرانی نمی بینیم!
خبرگزاری مهر؛ گروه مجله _ مرضیه کیان: سال ۵۹ در یکی از خانه های باصفای محله منیریه به دنیا آمد؛ از آن خانه هایی که آب انبار داشت با طاق ضربی. از همان خانه هایی که طبقه اول به دوم را پله های سنگی و طبقه دوم به سوم را پله های آهنی به هم وصل می کرد. خانه کوچکی بود ولی خودِ نوستالژی بود، خودِ حال خوب کن! خانه ای که الان قدمتی حدود ۸۰ یا ۹۰ سال دارد.
شاید جرقه علاقه به عکاسی در خانه های قدیمی از همان روزی در ذهنش زده شد که در یکی از روزهای سال ۷۰ آقایی ۴۰، ۵۰ ساله زنگ خانه را زد و خواست خاطرات کودکی اش را در چاردیواری خانه تداعی کند. آن روز ابراهیم آذرپور ۱۱ سال داشت و شاید حس و حال آن آقا در دیدن گوشه به گوشه اتاق ها و موزاییک های رنگ و رو رفته حیاط در خاطرش ثبت شده که حالا پس از گذشت سال ها، دو سال است به صورت مداوم و مستمر عکاسی از خانه های قدیمی محله های تهران و شهرستان ها را دنبال می کند؛ حدود ۱۰۰۰ عکس از خانه ها و بناهای قدیمی که در دلش سال ها خاطره و آدم نقش بسته! آن هم با دوربین موبایل و بدون دوربین عکاسی! البته تشویق ها و حمایت های مردم در شبکه های اجتماعی هم بی تاثیر نبوده!
اخلاقمان از وقتی خراب شد که معماری مان خراب شد
ابراهیم با تمام علاقه ای که به بناهای قدیمی دارد اما خودش در آپارتمان زندگی می کند و وقتی خانه اش را مثل بسیاری از آپارتمان های شهر با خانه های قدیمی مقایسه می کند، از تفاوت سبک معماری افسوس می خورد؛ جمله ای را که یکی از دنبال کننده های اینستاگرامش در زیر یکی از عکس ها نوشته بود را به یاد می آورد و ادامه می دهد: «"ما اخلاقمان از وقتی خراب شد که معماری مان خراب شد." هر کجای خانه های قدیمی را که نگاه می کنم نورگیر دارد، حتی در زیر پله های ۳ متری و ۵ متری که بار و بنشن و برنج نگهداری می کردند هم روزنه ای بود به جهت اینکه نور بتابد؛ نور خیلی مهمست ولی متأسفانه به خاطر سودی که در ساخت و ساز است، جای اغلب خانه های قدیمی را آپارتمان هایی تاریک گرفته؛ خب معلوم است که این در روحیه انسان تاثیر می گذارد.»
این آپارتمانی شدن خانه های قدیمی، علاوه بر اینکه ضرر زدن به روح و روان خودمان است، شکل و شمایل شهر را هم به ریخته است. از اواخر سال ۷۰ که ساخت و سازها زیاد شده و آپارتمان ها قد کشیده اند، عمارت ها و خانه های قدیمی کمتر به چشم می آیند. خودتان حساب کنید وقتی کنار یک بنای قدیمی ۳ تا برج غول پیکر ایجاد می شود، جایی برای دیده شدن آن عمارت یا خانه وجود دارد؟!
آرزوی قدم زدن در حیاط خانه قدیمی
آذر پور از معماری بناهای قدیمی عکاسی می کند. بناهایی که یا خودش در رفت و آمد خیابان های شهر به آنها رسیده است و یا از سوی دنبال کننده هایش در فضای مجازی به او پیشنهاد می شود که در سفرهایش به آن استان و شهرستان، به بازدید از آن بنا هم برود. او از زوایای مختلف خانه عکاسی می کند و اگر صاحب خانه ها اجازه دهند به داخل خانه ها هم می رود و از جزئیات هم عکسهایی ثبت می کند.
ابراهیم دلنشینی تصاویر داخل ساختمان را از عکاسی صرف ظاهر بنا بیشتر می داند اما این امکان برای وی در همه خانه ها و ساختمان ها وجود ندارد. یکی از این دلایلش، شاید ترس مالک ها از این باشد که اگر عکس ها منتشر شود از سوی میراث فرهنگی و شهرداری، خانه شان توقیف شود و دلیل دیگر، وجود این ویروس لعنتی است که استرس به جان پیرمرد و پیرزن هایی که در این خانه ها ساکن هستند، انداخته؛ آذرپور امیدوار است روزی که کرونا کوله بار بست و از کره خاکی بیرون رفت، بتواند باردیگر اجازه ورود به این خانه ها را از صاحبانشان بگیرد و تصاویر جزئی تری ثبت کند.
او در بین حرف هایش با دردمندی از قدمت بناهایی می گوید که در همین تهران هستند و به ۱۵۰ سال تا ۲۰۰ سال می رسند و حالا برخی از این بناها در حال مرمت و تبدیل شدن به موزه هستند، مثل خانه اردیبهشت در محله پامنار که استادان مرمت و شهرسازی همچون بهروز مرباغی بر آن نظارت دارند.
و از مرمت اشتباه برخی بناها مثل خانه مینایی گلایه می کند و می گوید: «در بازسازی برخی بناها اشتباه صورت می گیرد و شرایط آب و هوا و آلودگی ها در نظر گرفته نمی گردد. مثلاً دیوار بیرونی بنایی در تهران را با گچ سفید ترمیم می کنند که مطمئناً پس از مدت کوتاهی با این دود و آلودگی سیاه می شود.»
مبادا معماری ایرانی از بین برود
او معتقد می باشد که این بناها پتانسیل بالایی دارند و با حفظ این بناها علاوه بر اینکه می توان معماری ایرانی را زنده نگه داشت و بعنوان الگو برای ساختمان سازی استفاده شوند، می توان با کاربری های متفاوت مثل: کافه، خانه های بومگردی یا اجاره دادن به زوج های جوان برای شروع زندگی مشترک با هزینه پایین، به کار روند.
آذرپور از تعدد زیاد این بناهای قدیمی در مناطق ۱۱ و ۱۲ تهران، محله هایی در اصفهان و کاشان و تبریز و ارومیه و مشهد و همدان می گوید و دغدغه از بین رفتنشان را دارد: «من فقط یک نفر هستم، اگر تعداد بیشتری باشیم یقیناً به بناهای بیشتری می رسیم و شاید با عکسهایی که می گیریم از تخریب شدن و از بین رفتن آثار باستانی کشور جلوگیری شود.»
اما یک حسرت هنوز بر دلش مانده؛ با توجه به این همه عکسی که از خانه های قدیمی باصفای ایرانی گرفته، هنوز موفق نشده موافقت صاحبخانه قدیمی خودشان را جلب نماید و به خانه کودکی اش پا بگذارد و خاطراتش را زنده کند. آرزوی دوری است که او را محروم می کنند؟!
این پست تور و گردشگری را می پسندید؟
(2)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان تور و گردشگری در مورد این مطلب